Przed Wami, bez zbędnego wstępu – Aldona Hartwińska!
Wywiady z Językowymi Siłaczami swoją premierę mają co piątek w grupie Językowa Siłka na Facebooku. Wywiad z Aldoną ukazał się oryginalnie w tym miejscu i tam też miała miejsce dyskusja członków naszej społeczności dotycząca tej rozmowy.
Opowiedz nam swoją językową historię – jakich języków się uczysz i dlaczego?
Uczę się: szwedzkiego, hiszpańskiego i włoskiego. Znam angielski. Zapomniałam niemieckiego i rosyjskiego, a kiedyś nawet miałam romans z językiem fińskim i arabskim.
Ponieważ druga połowa mojej rodziny żyje w Stanach, język angielski w moim domu był językiem „urzędowym”. Kiedy miałam kilka miesięcy życia, przyjechało do nas wujostwo i przez cały miesiąc mówiło się w domu tylko po angielsku. Przez to – znam angielski, ale nigdy się go nie uczyłam. W podstawówce miałam niemiecki i rosyjski, oba języki pokochałam (niemiecki przez Rammsteina, rosyjski przez Tołstoja, a później Bułhakowa i Puszkina, a w dorosłym życiu kocham wciąż za Zwiagincewa). Kiedy poszłam do liceum i angielski był tam obowiązkowy, okazało się, że mówię płynnie, więc na podstawie rozmowy przydzielono mnie do grupy B2, ale… Wcale nie znałam gramatyki i nie umiałam pisać. Zero. Żeby w ogóle zdać z klasy do klasy musiałam pilnie przysiąść do gramy, a wypracowania pisałam nagrywając się na dyktafon, a później przepisując ze słuchu mój potok słów. Gdy musiałam usiąść przed białą kartką, bez możliwości mówienia, nie umiałam z siebie nic wykrzesać. Kiedy mówiłam – nie zastanawiałam się nad strukturami, czasami – a mówiłam poprawnie. Niebywałe.
Moja przygoda ze Skandynawią zaczęła się od miłości do Kopenhagi, przerobiłam kilka lekcji kursu, próbowałam wydać z siebie kilka nieludzkich dźwięków (pozdrawiam Kingę Eysturland) i… Przyjechał ze Szwecji pewien Adam. No i tak to duński zamienił się w szwedzki, z którym walczę do dziś.
Hiszpańskiego zaczęłam się uczyć z powodu specjalizacji na studiach (stosunki międzynarodowe, UW). Na licencjacie zajmowałam się ludnością tubylczą w Ameryce Łacińskiej, a na mgr rozpoczęłam już studia latynoamerykańskie – hiszpański był mi niezbędny, choćby do rozumienia źródeł. Mój ulubiony dialekt pochodzi z Argentyny. Udało mi się spełnić marzenie i zobaczyć boskie (czy na pewno?) Buenos, o którym możecie poczytać na Siłce. Odwiedziłam też piękny i niedoceniony Urugwaj. I bardzo tęsknię! Marzę o Patagonii i Kolumbii.
Włoski? Krótko i na temat: piccunia, pasta, espresso na Piazza del Popolo i Eros Ramazzotti. Włochy były kierunkiem każdych wakacji mojej rodziny (letnie i zimowe). Kocham absolutnie i bezwzględnie zarówno Włochy, jak i Włochów.
Jakie są Twoje ulubione metody nauki języków? Jak w tym momencie wygląda Twoja nauka?
Zdecydowanie całkowite zanurzenie (słownik poprawił mi na zaburzenie, sic!). Skuteczne i przyjemne 🙂
A jakie są w tym momencie Twoje największe językowe zagwozdki? Z czym masz problemy, jak starasz się sobie z nimi radzić oraz w czym inni Siłacze mogliby Ci pomóc?
Staram się uwierzyć, że umiem już mówić po szwedzku.
Powiedz coś więcej o sobie – czym się zajmujesz w życiu? Co jest dla Ciebie ważne? Jakie masz pasje, co Cię inspiruje?
Razem z kilkoma osobistościami buduję nieszablonową szkołę języka szwedzkiego – Dalarna – kursy szwedzkiego. Montuję filmy (studiowałam montaż filmowy). Piszę dla różnych portali i gazet. Prowadzę bloga i kanał na YouTube – Pofikasz? o Szwecji po polsku.
Jestem uzależniona od Netflixa i dobrego kina (miłośniczka kina meksykańskiego, nordic noir, a także pozdrawiam moje dziwne zamiłowanie do nowej fali w kinie europejskim, szczególnie la nouvelle vague).
Czy chcesz przekazać Językowym Siłaczom coś jeszcze od siebie?
Nigdy się nie poddawaj, bo trening czyni mistrza. Oraz: to nie jest prawda, że „aaaaa, w pewnym wieku to już się nie da nauczyć języka obcego”. Jak to się mówi po szwedzku: skitsnack. Każdy może się nauczyć każdego języka. Koniec i punto.
